The Dark Knight Rises – Κριτική

Ο Batman, ο χαρακτήρας που δημιούργησε το 1939 ο Bob Kane, στα χέρια του Nolan ξεπέρασε τα στενά όρια του κόμικ παίρνοντας δραματικότερο ύφος και στρεφόμενος σε πιο σύγχρονα θέματα. Η Gotham City στο Batman Begins δεν είναι απλά η πόλη που οργιάζει το έγκλημα, αλλά μια πόλη εντελώς διεφθαρμένη που της αξίζει να καταστραφεί, ενώ στο The Dark Knight ο μόνος που αντιστέκεται στην απόλυτη διαφθορά είναι ο Harvey Dent, ο εισαγγελέας της πόλης που στο τέλος παραφρονεί και μετατρέπεται ο ίδιος σε εγκληματία. Ωστόσο ο Batman σε συνεργασία με τον αδιάφθορο αστυνομικό Jim Gordon διασώζουν την εικόνα του για το καλό της Gotham City.

Από εκεί ξεκινά το The Dark Knight Rises, το φινάλε της τριλογίας και συγκεκριμένα 8 χρόνια μετά τον θάνατο του Dent όπου ο Batman έχει εξαφανιστεί, αφενός μεν γιατί οι υπηρεσίες του δεν χρειάζονται πλέον αφού οι νόμοι του Dent εξάλειψαν το οργανωμένο έγκλημα, αλλά και επειδή εξακολουθεί να είναι καταζητούμενος για την υποτιθέμενη δολοφονία του εισαγγελέα.

Ο Bruce Wayne επίσης, μην έχοντας τώρα σκοπό στη ζωή του και μη μπορώντας να ξεπεράσει τον θάνατο της Ρέιτσελ, έχει αποσυρθεί στον πύργο του ζώντας σαν ερημίτης, παρά τις παραινέσεις του πιστού Alfred να θάψει το παρελθόν και να ξεκινήσει μια καινούργια αρχή. Η οποία αρχή έρχεται με την εμφάνιση της Selina Kyle, μιας διαρρήκτριας που μπαίνει στη ζωή του Wayne όταν κλέβει το μαργαριταρένιο κολιέ της μητέρας του. Αυτό θα τον αναγκάσει να αφήσει το πολυτελές ερημητήριό του, αλλά τότε θα εμφανιστεί στην πόλη και ο Bane, άλλος ένας μασκοφόρος, ο αντι-Batman, η προσωποποίηση του κακού. Ο Wayne/Batman θα πρέπει να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του, καθώς ο Bane έχει στόχο να καταστρέψει την αγαπημένη του πόλη αλλά και τον ίδιο προσωπικά.

Το The Dark Knight Rises ακολουθεί το ίδιο βαρύ ύφος του σκοτεινού δράματος, εντάσσοντας στην ιστορία την οικονομική κρίση, δίνοντας έτσι μια αίσθηση πολιτικής διαμαρτυρίας. Για να γίνει αυτό εντονότερο ο Nolan έχει χρησιμοποιήσει για Gotham City την ίδια τη Νέα Υόρκη, ενώ ήθελε να συμπεριλάβει και σκηνές από τα επεισόδια με τις πορείες του Occupy New York, που όμως τελικά δεν έγινε.

Έτσι η Selina, η οποία ουδέποτε αναφέρεται ως Catwoman, προειδοποιεί τον πλούσιο Bruce Wayne ψιθυρίζοντάς του στο αυτί: “Έρχεται καταιγίδα κύριε Γουέιν. Εσύ και οι φίλοι σου καλό είναι να κρυφτείτε γιατί όταν θα ξεσπάσει θα αναρωτηθείτε όλοι σας πώς πιστέψατε ποτέ ότι μπορείτε να ζείτε τόσο πλούσια αφήνοντας τόσα λίγα για εμάς τους υπόλοιπους”.

Η καταιγίδα έχει το πρόσωπο του Bane ο οποίος δρα ως δημαγωγός και δημιουργεί ταραχές στηριζόμενος στην τεράστια ψαλίδα πλουσίων-φτωχών που δημιούργησε η οικονομική κρίση. Ωστόσο σύντομα αποκαλύπτεται πως η επαναστατική φωνή του Bane δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρόσχημα για τρομοκρατία. Ο κόσμος που πάνω στην απελπισία του πίστεψε πως μπορεί να βρει στο πρόσωπο του Bane έναν υπερασπιστή των συμφερόντων του εξαπατήθηκε. Κακοί οι πλούσιοι, εξίσου κακοί οι επαναστάτες. Η Γκόθαμ Σίτι και οι καλοί της πολίτες θα σωθούν από τον Batman, τον αφοσιωμένο στο δίκαιο και τον νόμο σταυροφόρο, που ενθαρρύνεται από έναν νεαρό αστυνομικό, ιδεαλιστή, γενναίο και αδιάφθορο.

Η λύση στα προβλήματα κατά Nolan μπορεί να έρθει μόνο από το άτομο και όχι από την οργανωμένη πολιτεία που είναι εντελώς διεφθαρμένη, ούτε από τις μάζες που εύκολα παρασύρονται από λαοπλάνους επαναστάτες. Αν αυτή η πρόταση είναι αφελής, υπεραπλουστευμένη, επικίνδυνη, μηδενιστική ή απλώς φασιστική, εσείς αποφασίζετε.

Όπως όλες οι ταινίες του Nolan, έτσι και ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή διακρίνεται για την άριστη παραγωγή της σε κάθε επίπεδο. Οπτικά η ταινία είναι θαυμάσια. Με την αρχική σκηνή που δείχνει ένα τεράστιο Hercules να πλησιάζει από πίσω και να αιχμαλωτίζει ένα μικρότερο αεροπλάνο της CIA, σκηνές που δεν είναι CGI, αλλά έγιναν με πραγματικά stunts και είναι υπέροχα τραβηγμένες, μέχρι τις καταδιώξεις στην Νέα Υόρκη και τις υπόγειες στοές και έχοντας χρησιμοποιήσει τις σύγχρονες τεχνολογίες μόνον όπου ήταν εντελώς απαραίτητο, ολόκληρη η ταινία είναι όμορφη χάρις και στον μόνιμο φωτογράφο του Wally Pfister, που και εδώ κάνει πολύ καλή δουλειά.

Με κεντρικό ήρωα τον Bruce Wayne και την προσπάθειά του να ξεπεράσει τους εφιάλτες του και την οδύνη του και με πολύ λιγότερο Batman από τις τρεις ταινίες, ο Christian Bale θα παραμείνει ο ιδανικός μασκοφόρος σταυροφόρος για αρκετό καιρό. Ο Michael Caine παρουσιάζει αυτή τη φορά έναν πολύ πιο συναισθηματικό Alfred και είναι από τις πολύ καλές στιγμές της ταινίας, ενώ οι Gary Oldman, Morgan Freeman και Liam Neeson είναι όπως πάντα καλοί σε ρόλους όμως με περιορισμένες απαιτήσεις. Ο Joseph Gordon-Levitt ωστόσο είναι αξιοπρόσεκτος ως ο νεαρός αστυνομικός Blake, ερμηνεύοντας τον ρόλο με χαρακτήρα.

Βελτίωση αποτελούν οι γυναικείοι ρόλοι, που εδώ αναβαθμίζονται με την συμμετοχή της Anne Hathaway και της Marion Cotillard, της πρώτης ως Selina και της δεύτερης ως Miranda Tate, της περιβαλλοντολόγου και μέλους του διοικητικού συμβουλίου των επιχειρήσεων Wayne. Η Hathaway δίνει μια εξαιρετική Selina, είτε φορώντας το κοστούμι της catwoman είτε όχι. Προσφέροντας την σπιρτάδα που ήταν εντελώς απαραίτητη στο υπερβολικά σοβαρό ύφος της ταινίας, κάνει τις σκηνές που βρίσκεται με τον Bruce Wayne/Batman τις πιο ενδιαφέρουσες και πιο ζωντανές.

Η Cotillard από τη άλλη, ερμηνεύει την Miranda με την χαρακτηριστική ευαισθησία της και είναι όπως πάντα γοητευτικότατη, αδικείται όμως κατάφορα από έναν πολύ περιορισμένο ρόλο και έναν χαρακτήρα ελλιπέστατα αναπτυγμένο.

Για να έρθουμε στον Bane, τον κακό της ταινίας, ο οποίος μην έχοντας τον αβανταδόρικο ρόλο του Joker  - που είναι η αλήθεια πως ερμήνευσε μοναδικά ο Heath Ledger στο TDK – φαίνεται λίγο θαμπός. Ο Tom Hardy εκφράζει απειλή μόνο με τον όγκο του (πήρε 15 κιλά για τον ρόλο) και με την περίεργα φτιαγμένη φωνή του καθώς η κάτι ανάμεσα σε Hannibal Lecter και Darth Vader μάσκα που φοράει δεν επιτρέπει εκφράσεις του προσώπου, εκεί που ο Joker χρησιμοποιούσε κυρίως αυτές. Ωστόσο το κυριότερο πρόβλημα είναι πως ο Bane είναι ένας χαρακτήρας με ασαφή κίνητρα και προέλευση. Στα 165 λεπτά της ταινίας ο Nolan θα έπρεπε να έχει βρει χρόνο να μας πει περισσότερα για τον βασικό χαρακτήρα του για να αποφασίσουμε οι θεατές πως θα τον αντιμετωπίσουμε, παρά να μας προβάλει στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας  την εικόνα ενός απόλυτου κακού χωρίς να γνωρίζουμε την αιτία.

Όμως αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα, καθώς ο σεναριογράφος Jonathan Nolan έχει εντάξει περισσότερους χαρακτήρες απ΄όσους μπορούσε να αναπτύξει ικανοποιητικά.

Συνολικά έχουμε μια άρτια κινηματογραφικά ταινία, με πολύ καλές ερμηνείες και με την μουσική του Hans Zimmer να πλαισιώνει σωστά την δραματουργική πλοκή. Στα υπέρ της και το ότι ο Christopher Nolan δεν μπήκε στον πειρασμό του 3D και έτσι παραδίδει μια ταινία με εκπληκτική φωτεινή εικόνα.

Με ερωτηματικά για το μήνυμα της ταινίας, αλλά και για το ότι η κορύφωση και το φινάλε που είναι ικανοποιητικά για τους φίλους του ήρωα αργούν λιγάκι, το The Dark Knight Rises είναι μια κάπως συγκεχυμένη σεναριακά αλλά πανέμορφη κινηματογραφικά ταινία. via pame cinema