Εάν μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε κάποτε εγχώριο "κλασικό rock", οι Socrates σίγουρα ήταν οι σημαντικότεροι εκπρόσωποί του. Αποτελούν μία από τις περιπτώσεις εκείνες, τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που το δημιουργικό πεδίο της ηλεκτρικής μουσικής προσεγγίστηκε από ντόπιους καλλιτέχνες με συνέπεια και σοβαρότητα, δίχως στείρο μιμητισμό και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπουν οι βάσεις των ποικίλων μετέπειτα εξελίξεων.
To 1969, όταν ο Γιάννης Σπάθας και οι υπόλοιποι Socrates δεν είχαν ακόμη αφήσει τα μαλλιά τους μακριά, ξεκίνησε να λειτουργεί το Κύτταρο και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια έγινε το κέντρο του ελληνικής ροκ. Τον πρώτο χρόνο ο Δημήτρης Πουλικάκος με τους M.G.C. ήταν το βασικό συγκρότημα και οι Socrates ήταν παιδιά που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο. Στο 3ο Γυμνάσιο Πειραιά είχαν γνωριστεί ο Σπάθας με τον Αντώνη Τουρκογιώργη και τον Ηλία Μπουκουβάλα. «Μου ανακοίνωσαν ότι θα ήμουν ο σολίστας της μπάντας μας, την οποία είχαμε ονομάσει Persons, και εγώ, που ήμουν από μουσική οικογένεια, είπα “ναι” χωρίς να ξέρω και πολλά πράγματα. Δεν υπολόγιζα να ασχοληθώ. Ημουν καλός στα μαθηματικά και ήθελα να γίνω πολιτικός μηχανικός. Οταν το πήρα σοβαρά, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω άλματα και το έριξα στη μελέτη» θυμάται ο Σπάθας. Μπορούσες να ακούσεις τότε ροκ στις εκπομπές του Πετρίδη, αλλά η ενημέρωση ήταν φτωχή. Οι δίσκοι που έφταναν στα δισκοπωλεία της Αθήνας ήταν λίγοι και πήγαιναν από χέρι σε χέρι. Τους άκουγαν οι μουσικοί της εποχής και προσπαθούσαν με το αφτί να βγάλουν τις μελωδίες και τα σόλο. Μόλις τελείωσαν το σχολείο, οι Persons μετονομάστηκαν σε Socrates Drank the Conium και έπαιζαν κυρίως Jimi Hendrix, Cream και Vanilla Fudge. Οταν τους άκουσε ο Πουλικάκος, τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν σε μια περιοδεία στην επαρχία στην οποία κονφερασιέ ήταν ο Πετρίδης. Με την επιστροφή τους στην Αθήνα ήταν πλέον το καινούργιο όνομα που ο κόσμος ανυπομονούσε να ακούσει. Επαιξαν έναν μήνα στο Φλίσκο και έπειτα ξεκίνησαν στο Κύτταρο. Στα χρόνια που ακολούθησαν εμφανίζονταν εκεί κάθε μέρα (εκτός από Δευτέρα) και τα Σαββατοκύριακα έδιναν διπλές παραστάσεις μπροστά σε 500 άτομα που γέμιζαν το κλαμπ. «Τους ένωναν η μουσική και η φιλοσοφία του ροκ. Ηταν όλοι μαζί, αριστεροί και δεξιοί, αλλά τότε η εποχή ήταν μυστήρια, αστυνομικοί έμπαιναν συχνά και μας έψαχναν, σταματούσαν τη μουσική. Με σταματούσαν στον δρόμο προς το σπίτι μου περίπου 20 φορές τον μήνα. Κάποτε είχαν μπει δύο αστυνομικοί στο Κύτταρο και τους είδα από τη σκηνή να τους έχουν σηκώσει στα χέρια και να τους πηγαίνουν “καροτσάκι” στην έξοδο» θυμάται ο Σπάθας.
Οι Socrates έπαιζαν πλέον και τα δικά τους τραγούδια: το 1971 είχε βγει το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους και το 1972 το δεύτερο, το «Taste of Conium», με νέο ντράμερ τον Γιώργο Τρανταλίδη. Το «On the Wings» του 1973 τούς άνοιξε τον δρόμο για το εξωτερικό. Hχογραφήθηκε σε οκτώ ώρες, για να προλάβουν τις προθεσμίες κυκλοφορίας στην Αμερική, και την πρώτη εβδομάδα ήταν ο Νο 1 δίσκος στην Πολιτεία της Τζόρτζια. Τον Σεπτέμβριο του 1973 γνωρίστηκαν με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου στο Παρίσι και εκείνος τους προσκάλεσε να παίξουν ως το συγκρότημά του σε ζωντανή συναυλία που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο του RTL. «Δεν αισθανθήκαμε ποτέ ροκ σταρ, αυτά τα κοροϊδεύαμε. Εντάξει, υπήρχαν groupies, αλλά εμείς είχαμε διαφορετική σχέση με όσους άκουγαν τη μουσική μας. Στο Κύτταρο, για παράδειγμα, υπήρχε εντολή να πίνουν το ποτό τους τσάμπα 50-60 άτομα. Οταν πηγαίναμε για φαγητό στη Νάπολι στη Βικτώρια και μαζεύονταν όλοι απέξω, τους στέλναμε μακαρονάδες» λέει ο Σπάθας.
Οι Socrates βγήκαν για πρώτη φορά στο εξωτερικό το 1971, για να παίξουν στο Paradiso του Αμστερνταμ ως support στους Vinegar Joe και στην Kiki Dee. Το 1976 ηχογράφησαν στο Λονδίνο, στα Orange Studios του Σόχο, μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου το «Phos», που ήταν ο πιο επιτυχημένος δίσκος τους. Από τη στιγμή που τους πρόσεξε ο παραγωγός Βικ Κόπερσμιθ, η διεθνής καριέρα φαινόταν σίγουρη – αρκεί να το ήθελαν. Στις αρχές του 1980 η Warner τούς πρότεινε συμβόλαιο 85.000 λιρών, με τον όρο να μετακομίσουν στο Λος Αντζελες. Ο Σπάθας, ο Τουρκογιώργης και ο Νίκος Αντύπας ψήφισαν μέσα σε ένα απόγευμα και αποφάσισαν να μη δεχτούν. Ο μόνος που το ήθελε πολύ ήταν ο Τουρκογιώργης. Στην αγγλική περιοδεία εκείνης της χρονιάς, που είχε καταλήξει στο Hammersmith Odeon, ο μεγάλος Lemmy των Motorhead είχε πει στον Σπάθα ότι με αμερικανό τραγουδιστή θα ήταν η καλύτερη μπάντα στον κόσμο. Ο Σπάθας λέει: «Αν το μετανιώνω; Οχι, αλλά έχει μείνει μέσα μου ένα ερωτηματικό».
To 1969, όταν ο Γιάννης Σπάθας και οι υπόλοιποι Socrates δεν είχαν ακόμη αφήσει τα μαλλιά τους μακριά, ξεκίνησε να λειτουργεί το Κύτταρο και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια έγινε το κέντρο του ελληνικής ροκ. Τον πρώτο χρόνο ο Δημήτρης Πουλικάκος με τους M.G.C. ήταν το βασικό συγκρότημα και οι Socrates ήταν παιδιά που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο. Στο 3ο Γυμνάσιο Πειραιά είχαν γνωριστεί ο Σπάθας με τον Αντώνη Τουρκογιώργη και τον Ηλία Μπουκουβάλα. «Μου ανακοίνωσαν ότι θα ήμουν ο σολίστας της μπάντας μας, την οποία είχαμε ονομάσει Persons, και εγώ, που ήμουν από μουσική οικογένεια, είπα “ναι” χωρίς να ξέρω και πολλά πράγματα. Δεν υπολόγιζα να ασχοληθώ. Ημουν καλός στα μαθηματικά και ήθελα να γίνω πολιτικός μηχανικός. Οταν το πήρα σοβαρά, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω άλματα και το έριξα στη μελέτη» θυμάται ο Σπάθας. Μπορούσες να ακούσεις τότε ροκ στις εκπομπές του Πετρίδη, αλλά η ενημέρωση ήταν φτωχή. Οι δίσκοι που έφταναν στα δισκοπωλεία της Αθήνας ήταν λίγοι και πήγαιναν από χέρι σε χέρι. Τους άκουγαν οι μουσικοί της εποχής και προσπαθούσαν με το αφτί να βγάλουν τις μελωδίες και τα σόλο. Μόλις τελείωσαν το σχολείο, οι Persons μετονομάστηκαν σε Socrates Drank the Conium και έπαιζαν κυρίως Jimi Hendrix, Cream και Vanilla Fudge. Οταν τους άκουσε ο Πουλικάκος, τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν σε μια περιοδεία στην επαρχία στην οποία κονφερασιέ ήταν ο Πετρίδης. Με την επιστροφή τους στην Αθήνα ήταν πλέον το καινούργιο όνομα που ο κόσμος ανυπομονούσε να ακούσει. Επαιξαν έναν μήνα στο Φλίσκο και έπειτα ξεκίνησαν στο Κύτταρο. Στα χρόνια που ακολούθησαν εμφανίζονταν εκεί κάθε μέρα (εκτός από Δευτέρα) και τα Σαββατοκύριακα έδιναν διπλές παραστάσεις μπροστά σε 500 άτομα που γέμιζαν το κλαμπ. «Τους ένωναν η μουσική και η φιλοσοφία του ροκ. Ηταν όλοι μαζί, αριστεροί και δεξιοί, αλλά τότε η εποχή ήταν μυστήρια, αστυνομικοί έμπαιναν συχνά και μας έψαχναν, σταματούσαν τη μουσική. Με σταματούσαν στον δρόμο προς το σπίτι μου περίπου 20 φορές τον μήνα. Κάποτε είχαν μπει δύο αστυνομικοί στο Κύτταρο και τους είδα από τη σκηνή να τους έχουν σηκώσει στα χέρια και να τους πηγαίνουν “καροτσάκι” στην έξοδο» θυμάται ο Σπάθας.
Οι Socrates έπαιζαν πλέον και τα δικά τους τραγούδια: το 1971 είχε βγει το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους και το 1972 το δεύτερο, το «Taste of Conium», με νέο ντράμερ τον Γιώργο Τρανταλίδη. Το «On the Wings» του 1973 τούς άνοιξε τον δρόμο για το εξωτερικό. Hχογραφήθηκε σε οκτώ ώρες, για να προλάβουν τις προθεσμίες κυκλοφορίας στην Αμερική, και την πρώτη εβδομάδα ήταν ο Νο 1 δίσκος στην Πολιτεία της Τζόρτζια. Τον Σεπτέμβριο του 1973 γνωρίστηκαν με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου στο Παρίσι και εκείνος τους προσκάλεσε να παίξουν ως το συγκρότημά του σε ζωντανή συναυλία που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο του RTL. «Δεν αισθανθήκαμε ποτέ ροκ σταρ, αυτά τα κοροϊδεύαμε. Εντάξει, υπήρχαν groupies, αλλά εμείς είχαμε διαφορετική σχέση με όσους άκουγαν τη μουσική μας. Στο Κύτταρο, για παράδειγμα, υπήρχε εντολή να πίνουν το ποτό τους τσάμπα 50-60 άτομα. Οταν πηγαίναμε για φαγητό στη Νάπολι στη Βικτώρια και μαζεύονταν όλοι απέξω, τους στέλναμε μακαρονάδες» λέει ο Σπάθας.
Οι Socrates βγήκαν για πρώτη φορά στο εξωτερικό το 1971, για να παίξουν στο Paradiso του Αμστερνταμ ως support στους Vinegar Joe και στην Kiki Dee. Το 1976 ηχογράφησαν στο Λονδίνο, στα Orange Studios του Σόχο, μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου το «Phos», που ήταν ο πιο επιτυχημένος δίσκος τους. Από τη στιγμή που τους πρόσεξε ο παραγωγός Βικ Κόπερσμιθ, η διεθνής καριέρα φαινόταν σίγουρη – αρκεί να το ήθελαν. Στις αρχές του 1980 η Warner τούς πρότεινε συμβόλαιο 85.000 λιρών, με τον όρο να μετακομίσουν στο Λος Αντζελες. Ο Σπάθας, ο Τουρκογιώργης και ο Νίκος Αντύπας ψήφισαν μέσα σε ένα απόγευμα και αποφάσισαν να μη δεχτούν. Ο μόνος που το ήθελε πολύ ήταν ο Τουρκογιώργης. Στην αγγλική περιοδεία εκείνης της χρονιάς, που είχε καταλήξει στο Hammersmith Odeon, ο μεγάλος Lemmy των Motorhead είχε πει στον Σπάθα ότι με αμερικανό τραγουδιστή θα ήταν η καλύτερη μπάντα στον κόσμο. Ο Σπάθας λέει: «Αν το μετανιώνω; Οχι, αλλά έχει μείνει μέσα μου ένα ερωτηματικό».
0 σχόλια